Gisteren goten schoongemaakt. ’n Ladder vier keer m’n eigen lengte tegen de goot gezet. Alleen als zo’n ding totaal verticaal staat is t ie best te hanteren. Fluitend draag je het ding naar de voorkant van het huis. Zo zit een mens dus ook in elkaar: sta je lekker op de botten van je benen, te beginnen bij de voet, dan draag je jezelf ook fluitend naar wat dan ook. Maar mijn werk bestaat omdat het niet altijd gemakkelijk is om jezelf in het lood te houden. Bekijk je benen eens als twee blokkentorens, stel dat het tweede blokje van onderen ietsje uit het midden staat, dan moet het derde blokje dat compenseren de andere kant op… de vierde moet de derde weer compenseren zodat je niet omvalt… Volg je het nog? Zo blijf je een heleboel onnodige spieren aanspannen om te blijven staan, terwijl dat niet nodig is! Bedenk maar eens hoe makkelijk het is om zo’n ladder te dragen als je hem in het lood hebt staan. Maar ja, hoe kom je terug in het evenwicht? Nou zie mij met m’n lange ladder: de crux zit onderaan. Voor dit voorbeeld van de benen begin je dus het evenwicht te herstellen bij de voetzolen. Voel maar eens hoe je op je eigen voetzolen staat. De een staat achterop, meer op de hiel, maar de meeste mensen staan voorop, want haast haast haast.
Ga gewoon even staan en voel je voetzolen op de grond. Beweeg met je gewicht zo dat je op de voorvoet komt te staan. Dan breng je langzaam je gewicht naar de achtervoet en dan ga je van achter precies naar het midden. Dat voelt eerst raar, maar je ‘vertelt’ je benen dan eigenlijk dat je een hele voetzool tot je beschikking hebt en op die manier in het lood staat. Zo steun je alleen maar op de botten – die daarvoor zijn gemaakt – en heb je geen extra spierspanning nodig. Dat voelt als: hè hè. Gewoon af en toe even doen en dan weer zonder gedoe verder lopen, hoor, zoals je gewend bent. Het lichaam pikt het zelf wel op als je dit af en toe geconcentreerd even doet. Nee het kost geen tijd !